Verbum

анлайнавы слоўнік

унія́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

унія́т м., ист. униа́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

унія́т, ‑а, М ‑яце, м.

Паслядоўнік уніі (у 2 знач.); той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унія́т

(ст.-польск. uniata, ад лац. unitas = аб’яднаны)

паслядоўнік царкоўнай уніі; той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

униа́т ист. унія́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Uniat [ˈju:nɪət] n. унія́т; унія́тка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

унія́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да уніят.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Greek Catholic [ˌgri:kˈkæθlɪk] n. грэка-като́лік; грэка-каталі́чка; унія́т; унія́тка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

unita

м. уніят

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Вунія́т ’падманшчык, дрэнны чалавек’ (Бяльк.). Гл. уніят.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)