умо́ўчваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. умо́ўчваю умо́ўчваем
2-я ас. умо́ўчваеш умо́ўчваеце
3-я ас. умо́ўчвае умо́ўчваюць
Прошлы час
м. умо́ўчваў умо́ўчвалі
ж. умо́ўчвала
н. умо́ўчвала
Загадны лад
2-я ас. умо́ўчвай умо́ўчвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час умо́ўчваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умо́ўчваць несов. (умышленно не говорить) ума́лчивать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умо́ўчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да умоўчаць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умо́ўчваць разм. verschwéigen* vt, für sich behálten*; sich über etw (A) áusschweigen*; stíllschweigend übergéhen* (абысці маўчаннем)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

умо́ўчаць, -чу, -чыш, -чыць; зак., аб чым або пра што.

Знарок не сказаць пра што-н.

У. пра самае галоўнае.

Не магу ў. аб чым-н. або што-н. (павінен сказаць).

|| незак. умо́ўчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умо́ўчванне ср. умолча́ние; см. умо́ўчваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умо́ўчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. умоўчваць — умоўчаць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скро́мнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Праяўляць залішнюю скромнасць, умоўчваць аб сваіх заслугах. [Гарлахвацкі:] Ды вы не скромнічайце. А то я вас ведаю, вы гатовы пяшком ісці пятнаццаць кіламетраў, каб толькі на рамізніку сэканоміць. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)