уды́х, -у, мн. -і, -аў, м.

Асобнае ўдыханне; проціл. выдых.

Зрабіць глыбокі ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уды́х

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уды́х уды́хі
Р. уды́ху уды́хаў
Д. уды́ху уды́хам
В. уды́х уды́хі
Т. уды́хам уды́хамі
М. уды́ху уды́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уды́х, -ху м. вдох;

зрабі́ць у. — сде́лать вдох

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уды́х, ‑у, м.

Кожны асобны ўпуск паветра ў лёгкія пры дыханні, які чаргуецца з выдыхам; проціл. выдых. Зрабіць глыбокі ўдых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уды́х м Éinatmen n -s, Átemzug m -(e)s, -züge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вдох уды́х, -ху м.;

сде́лать вдох зрабі́ць уды́х.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wdech, ~u

м. удых;

zrobić wdech — зрабіць удых

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́дых, ‑у, м.

Разавае выштурхванне паветра з лёгкіх пры выдыханні; проціл. удых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удыха́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. удыхаць — удыхнуць.

2. Тое, што і удых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Éinatmung

f -, -en уды́х, уды́хванне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)