уда́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уда́чнік уда́чнікі
Р. уда́чніка уда́чнікаў
Д. уда́чніку уда́чнікам
В. уда́чніка уда́чнікаў
Т. уда́чнікам уда́чнікамі
М. уда́чніку уда́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уда́чнік м., разг. уда́чник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́чнік, ‑а, м.

Разм. Удачлівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́чник разг. уда́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́чніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да удачнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчаслівец, удачнік

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)