удаве́ц, удаўца́, мн. удаўцы́, удаўцо́ў, м.

Мужчына, у якога памерла жонка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удаве́ц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. удаве́ц удаўцы́
Р. удаўца́ удаўцо́ў
Д. удаўцу́ удаўца́м
В. удаўца́ удаўцо́ў
Т. удаўцо́м удаўца́мі
М. удаўцу́ удаўца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

удаве́ц (род. удаўца́) м. вдове́ц;

◊ саламя́ны ўдаве́ц — соло́менный вдове́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удаве́ц, удаўца, м.

Мужчына, які не жаніўся пасля смерці жонкі. Фэлькава жонка памерла рана, і дзед жыў удаўцом. С. Александровіч.

•••

Саламяны ўдавец (жарт.) — мужчына, які знаходзіцца ў часовай разлуцы з жонкай (пераклад ням. Strohwitwer).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удаве́ц м Wítwer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

widower [ˈwɪdəʊə] n. удаве́ц

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вдове́ц удаве́ц, род. удаўца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wdowiec

м. удавец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

widower

[ˈwɪdoʊər]

n.

удаве́ц -ўца́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Wítwer

m -s, - удаве́ц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)