уго́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. уго́дніца уго́дніцы
Р. уго́дніцы уго́дніц
Д. уго́дніцы уго́дніцам
В. уго́дніцу уго́дніц
Т. уго́дніцай
уго́дніцаю		 уго́дніцамі
М. уго́дніцы уго́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уго́дніца ж., в разн. знач. уго́дница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уго́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да угоднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уго́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Угодлівы чалавек (разм.).

2. У рэлігійным уяўленні: святы, які ўгадзіў Богу сваім бязгрэшным жыццём.

|| ж. уго́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уго́дница

1. уго́дніца, -цы ж.; падлі́зніца, -цы ж.; падлі́за, -зы ж.;

2. рел. уго́дніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)