уві́льваць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
уві́льваю |
уві́льваем |
| 2-я ас. |
уві́льваеш |
уві́льваеце |
| 3-я ас. |
уві́львае |
уві́льваюць |
| Прошлы час |
| м. |
уві́льваў |
уві́львалі |
| ж. |
уві́львала |
| н. |
уві́львала |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
уві́львай |
уві́львайце |
| Дзеепрыслоўе |
| цяп. час |
уві́льваючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уві́льваць несов., прям., перен. уви́ливать, ускольза́ть, уска́льзывать; см. увільну́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уві́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да увільнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уві́льваць разм.
1. (ад чаго-н.) áuszuweichen (ver)súchen (D);
2. (адгаворвацца) sich heráuszureden (ver)súchen, sich heráuszuwinden (ver)súchen, Áusflüchte [Fisimaténten] máchen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
увільну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак.
1. ад каго-чаго. Лоўка павярнуўшыся, пазбегнуць чаго-н.
У. ад удару.
2. перан., ад чаго. Ухіліцца ад чаго-н., карыстаючыся рознымі хітрыкамі.
У. ад цяжкай працы.
|| незак. уві́льваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. уві́льванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
уві́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. увільваць — увільнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уви́ливать несов., разг. уві́льваць, ухіля́цца, выкру́чвацца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
funk [fʌŋk] v. ухіля́цца, уві́льваць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
fudge2 [fʌdʒ] v. уві́льваць, ухіля́цца
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Агіна́цца ’увільваць’ (БРС), ’гультаяваць, туляцца’ (Некр.) да гнуць. Семантычнае развіццё: ’гнуць’ > ’адхіляцца ад прамога шляху’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)