тэі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. тэі́н
Р. тэі́ну
Д. тэі́ну
В. тэі́н
Т. тэі́нам
М. тэі́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тэі́н, -ну м., хим. теи́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэі́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое знаходзіцца ў зернях кавы, чайным лісці і выкарыстоўваецца медыцынай як узбуджальны сродак; кафеін.

[Фр. théine ад лац. thea — чай.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэі́н м фарм T(h)e¦ín n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

теи́н хим. тэі́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

teina

ж. хім. тэін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Te¦ín

n -s хім. тэі́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)