тэтра́рх

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэтра́рх тэтра́рхі
Р. тэтра́рха тэтра́рхаў
Д. тэтра́рху тэтра́рхам
В. тэтра́рха тэтра́рхаў
Т. тэтра́рхам тэтра́рхамі
М. тэтра́рху тэтра́рхах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тэтра́рх м., ист. тетра́рх

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэтра́рх, ‑а, м.

Правіцель тэтрархіі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэтра́рх

(лац. tetiarcha, ад гр. tetrarches)

правіцель тэтрархіі ў Стараж. Грэцыі і Рымскай імперыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тетра́рх ист. тэтра́рх, -ха м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэтра́рхія, ‑і, ж.

1. У Старажытнай Грэцыі — чацвёртая частка вобласці, якой кіраваў тэтрарх.

2. У Рымскай імперыі — падзел улады паміж чатырма правіцелямі, якія кіравалі рознымі часткамі імперыі; чатырохуладдзе.

[Грэч. tetrarchia — чатырохуладдзе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)