тэрыко́нік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тэрыко́нік |
тэрыко́нікі |
| Р. |
тэрыко́ніка |
тэрыко́нікаў |
| Д. |
тэрыко́ніку |
тэрыко́нікам |
| В. |
тэрыко́нік |
тэрыко́нікі |
| Т. |
тэрыко́нікам |
тэрыко́нікамі |
| М. |
тэрыко́ніку |
тэрыко́ніках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тэрыко́нік, ‑а, м.
Тое, што і тэрыкон. Грукацяць па штрэках ваганеткі, Угару бягуць па тэрыконіку. «ЛіМ».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэрыко́нік
(фр. terriconique, ад terri = пародны адвал + conique = канічны)
конусападобны адвал пустой пароды на паверхні зямлі каля шахты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)