тэасо́фка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тэасо́фка тэасо́фкі
Р. тэасо́фкі тэасо́фак
Д. тэасо́фцы тэасо́фкам
В. тэасо́фку тэасо́фак
Т. тэасо́фкай
тэасо́фкаю		 тэасо́фкамі
М. тэасо́фцы тэасо́фках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тэасо́фка, ‑і, ДМ ‑фцы; Р мн. ‑фак; ж.

Жан. да тэасоф.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэасо́ф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік, паслядоўнік тэасофіі.

|| ж. тэасо́фка, -і, ДМ -фцы, мн. -і, -фак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

теосо́фка разг. тэасо́фка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)