тэасо́ф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік, паслядоўнік тэасофіі.

|| ж. тэасо́фка, -і, ДМ -фцы, мн. -і, -фак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэасо́ф

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэасо́ф тэасо́фы
Р. тэасо́фа тэасо́фаў
Д. тэасо́фу тэасо́фам
В. тэасо́фа тэасо́фаў
Т. тэасо́фам тэасо́фамі
М. тэасо́фе тэасо́фах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тэасо́ф м. теосо́ф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэасо́ф, ‑а, м.

Прыхільнік, паслядоўнік тэасофіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

теосо́ф тэасо́ф, -фа м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэасо́фка, ‑і, ДМ ‑фцы; Р мн. ‑фак; ж.

Жан. да тэасоф.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)