Verbum

анлайнавы слоўнік

Тычы́нкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тычы́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

калякве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Частка кветкі (чашачка і вяночак), якая акружае тычынкі і песцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кветало́жа, -а, мн. -ы, -ж, н. (спец.).

Расшыраны верх кветаножкі, на якім размешчаны пялёсткі, песцікі і тычынкі кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пы́льнік¹, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Верхняя частка тычынкі кветкі, у якой знаходзіцца пылок.

|| прым. пы́льнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звя́знік, ‑а, м.

Спец. Частка тычынкі, якая злучае палавінкі пыльніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тычы́нкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тычынкі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухпо́лы, -ая, -ае (спец.).

1. Які мае адзнакі мужчынскага і жаночага полу (пра арганізм чалавека, жывёлы).

2. Які мае тычынкі і песцікі ў адной кветцы.

Двухполыя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калякве́тнік, ‑а, м.

Частка кветкі (чашачка і вяночак), якая абкружае тычынкі і песцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кветало́жа, ‑а, н.

Расшыраны верх кветаножкі, на якім размешчаны пялёсткі, песцікі і тычынкі кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)