тымі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. тымі́н
Р. тымі́ну
Д. тымі́ну
В. тымі́н
Т. тымі́нам
М. тымі́не

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тымін

т. 16, с. 74

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

тымі́н

(ад гр. thymon = чабор)

арганічнае злучэнне, якое належыць да пірымідынавых асноў, уваходзіць у склад дэзаксірыбануклеінавай кіслаты і змяшчаецца ва ўсіх жывых клетках.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

трансве́рсія

(ад лац. transversus = павернуты ўбок)

мутацыя, абумоўленая заменай пурынавай асновы (адэін, гуанін) на пірымідынавую (тымін, цытазін) і наадварот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

транзі́цыя

(лац. transitio = пераход, перамяшчэнне)

мутацыя, абумоўленая заменай азоцістай асновы ў малекуле нуклеінавай кіслаты: мяняецца адна пурынавая аснова на другую (адэнін на гуанін або наадварот) ці адна пірамідынавая аснова на другую (тымін на цытазін або наадварот).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)