туніка́ты

(лац. tunicatus = які мае абалонку)

падтып марскіх жывёл тыпу хордавых, цела якіх пакрыта тунікай 3 (апендыкулярыі, асцыдыі, пірасомы, сальпы і інш.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

туніка́та

‘марская жывёла, абалочнік’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. туніка́та туніка́ты
Р. туніка́ты туніка́т
Д. туніка́це туніка́там
В. туніка́ту туніка́т
Т. туніка́тай
туніка́таю		 туніка́тамі
М. туніка́це туніка́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)