ту́ер

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ту́ер ту́еры
Р. ту́ера ту́ераў
Д. ту́еру ту́ерам
В. ту́ер ту́еры
Т. ту́ерам ту́ерамі
М. ту́еры ту́ерах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ту́ер м., мор. ту́ер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ту́ер мор. ту́ер, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ту́ер, ‑а, м.

Рачное самаходнае судна для праводкі іншых суднаў на ўчастках з вялікімі скорасцямі цячэння.

[Фр. touer]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ту́эр и ту́эрный, см. ту́ер, ту́ерный.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)