трыно́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трыно́м трыно́мы
Р. трыно́ма трыно́маў
Д. трыно́му трыно́мам
В. трыно́м трыно́мы
Т. трыно́мам трыно́мамі
М. трыно́ме трыно́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трыно́м м., мат. трино́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыно́м, ‑а, м.

Спец. Тое, што і трохчлен.

[Фр. trinôme ад лац. tri- — у складаных словах тры і nomen — імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыно́м

(ад гр. tri = трох + -ном​1)

алгебраічны выраз, які складаецца з трох адначленаў, злучаных знакамі плюс або мінус.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

trójmian, ~u

м. мат. трохчлен, трыном

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)