Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трыбу́нм., в разн. знач. трибу́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трыбу́н, ‑а, м.
1.Гіст. Назва розных службовых асоб у Старажытным Рыме. Ваенны трыбун. Народны трыбун.
2. Грамадскі дзеяч — выдатны прамоўца і публіцыст. [Шэмет:] — Цяжкую страту панесла, партыя, няма ў жывых яе лепшага трыбуна [Кірава].Лобан.// Выразнік чыіх‑н. ідэй, прынцыпаў, імкненняў. Трыбун сялянскіх мас.
[Лац. tribune.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трыбун (гістар.) 3/29
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
трыбу́нм. Tribún m -s і -en, -e і -en;
наро́дны трыбу́н Vólkstribun m
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
трыбу́н
(лац. tribunus)
1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, абавязкам якой была абарона правоў плебеяў;
2) перан. бліскучы прамоўца, публіцыст, грамадскі дзеяч.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Трыбу́н ‘назвы розных службовых асоб у Старажытным Рыме’, ‘грамадскі дзеяч — выдатны прамоўца і публіцыст’ (ТСБМ), ст.-бел.трибунъ ‘службовая асоба ў Старажытным Рыме’ (XVII ст.). Са ст.-польск.trybun < лац.tribūnus ‘чыноўнік’ < tribus; ст.-бел.трибусъ ‘выбарчая акруга ў Старажытным Рыме’, запазычана ў XVI ст. праз ст.-польск.trybus ‘тс’, гл. Булыка, Лекс. запазыч., 36. Лац.tribūnas роднаснае умбр.trifu < іт.tribhu ‘траціна’ < *tri ‘тры’ (спачатку было тры часткі насельніцтва) і і.-е.*bhū̆/bheu̯‑ ‘быць’ (SWO, 1980, 680–681; Чарных, 2, 262; ЕСУМ, 5, 634).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трыбу́н
(лац. tribunus)
бліскучы прамоўца, публіцыст, грамадскі дзеяч.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
трибу́нист., перен.трыбу́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)