трушчо́бны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
трушчо́бны |
трушчо́бная |
трушчо́бнае |
трушчо́бныя |
| Р. |
трушчо́бнага |
трушчо́бнай
трушчо́бнае |
трушчо́бнага |
трушчо́бных |
| Д. |
трушчо́бнаму |
трушчо́бнай |
трушчо́бнаму |
трушчо́бным |
| В. |
трушчо́бны (неадуш.)
трушчо́бнага (адуш.) |
трушчо́бную |
трушчо́бнае |
трушчо́бныя (неадуш.)
трушчо́бных (адуш.) |
| Т. |
трушчо́бным |
трушчо́бнай
трушчо́бнаю |
трушчо́бным |
трушчо́бнымі |
| М. |
трушчо́бным |
трушчо́бнай |
трушчо́бным |
трушчо́бных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трушчо́бны трущо́бный; см. трушчо́ба
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трушчо́бны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да трушчобы (у 1, 2 знач.); уласцівы трушчобы. Трушчобныя мясціны.
2. Нядобраўпарадкаваны, непрыдатны для жылля. Трушчобны квартал. // Які жыве ў трушчобах. Трушчобныя насельнікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трущо́бный
1. не́травы;
2. трушчо́бны; см. трущо́ба.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)