трохмо́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. трохмо́ўны трохмо́ўная трохмо́ўнае трохмо́ўныя
Р. трохмо́ўнага трохмо́ўнай
трохмо́ўнае		 трохмо́ўнага трохмо́ўных
Д. трохмо́ўнаму трохмо́ўнай трохмо́ўнаму трохмо́ўным
В. трохмо́ўны (неадуш.)
трохмо́ўнага (адуш.)		 трохмо́ўную трохмо́ўнае трохмо́ўныя (неадуш.)
трохмо́ўных (адуш.)
Т. трохмо́ўным трохмо́ўнай
трохмо́ўнаю		 трохмо́ўным трохмо́ўнымі
М. трохмо́ўным трохмо́ўнай трохмо́ўным трохмо́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трохмо́ўны в разн. знач. трёхъязы́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трохмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца трыма мовамі пастаянна як раўнапраўнымі, раўнацэннымі. Трохмоўны горад.

2. Напісаны, складзены на трох мовах. Трохмоўны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трёхъязы́чный трохмо́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

trilingual [traɪˈlɪŋgwəl] adj. трохмо́ўны;

a trilingual country трохмо́ўная краі́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

trilingual

[,traɪˈlɪŋgwəl]

adj.

трохмо́ўны

a trilingual person — асо́ба, яка́я мо́жа гавары́ць на трох мо́вах

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Трох- — першая частка складаных слоў трохгадо́вы, трохго́ддзе, трохмоўны, трохдзённы, трохсо́ты, трохчле́н і пад. (ГСБМ, Некр. і Байк.), трохро́жкі ‘вілы’ (ЛП), трохро́жка ‘рогі лася, прыстасаваныя пад вешалку’ (ТС). Паводле Станкевіча (Зб. тв., 2, 171), “штучная форма” Р. скл. ад тры (гл.) на месцы старой формы трый, якая дала тры — форму Р. скл., што “заўсёды засталася ў словах складаных, а ў нескладаных вельмі рэдка”, гл. трысцен, трыножак і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)