тра́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тра́ўка тра́ўкі
Р. тра́ўкі тра́вак
Д. тра́ўцы тра́ўкам
В. тра́ўку тра́ўкі
Т. тра́ўкай
тра́ўкаю		 тра́ўкамі
М. тра́ўцы тра́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тра́ўка ж. тра́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тра́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Памянш.-ласк. да трава; невысокая трава. У бабкі Евы, ой, няўпраўка: Замочыць дождж яе мурог, А ён зялёненькі, падсох — Ну, як кудзеля тая траўка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тра́ўка ж памянш ад трава

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

трава́, -ы́, ДМ -ве́, мн. тра́вы, траў, ж.

Расліна з аднагадовымі зялёнымі неадзеравянелымі парасткамі і сцяблом.

◊

Трава травой (разм., неадабр.) — пра нясмачную яду.

|| памянш.-ласк. тра́ўка, -і, ДМ тра́ўцы, мн. -і, тра́вак, ж. і траві́ца, -ы, ж.

|| прым. травяны́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мурава́, -ы́, ж.

Маладая сакавітая трава.

Пасвіць коней на мураве.

|| памянш.-ласк. мура́ўка, -і, ДМ -ра́ўцы, ж.

Траўка-м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павыбіва́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́ецца; зак.

Выбіцца, прабіцца на паверхню — пра ўсё, многае.

Дзе-нідзе ўжо павыбівалася першая траўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тра́вка​I уменьш.-ласк. тра́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тра́вушка уменьш.-ласк., нар.-поэт. тра́ўка, -кі ж., траві́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Зе́лкі ’лекавыя травы’. Рус. урал. зело́к ’прут’, ярасл. ’трава’, зелки (ЛітССР) ’хвошч’, польск. ziołko ’трава’, ziele ’трава, лекавая трава’, серб.-луж. zełko ’траўка’, славен. zę̂lka ’Kräutchen’, балг. зѐлка ’качан капусты’, макед. зелка ’капуста, качан капусты’. Ст.-рус. зелка ’траўка’ (XVI ст.) Прасл. *zel‑ + ъk‑a з тым жа коранем, што ў зелле, зялёны (гл.): прасл. *zel‑ < і.-е. *gʼhl‑ і суфіксам ‑ък‑а. БЕР, 1, 633. Параўн. Трубачоў, ЭИРЯ, 2, 36–37.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)