то́піка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. то́піка
Р. то́пікі
Д. то́піцы
В. то́піку
Т. то́пікай
то́пікаю
М. то́піцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

то́піка ж., в разн. знач. то́пика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

то́піка

(гр. topika, ад topos = месца)

1) уменне карыстацца агульнымі меркаваннямі пры выкладзе якой-н. тэмы;

2) агульнае палажэнне, якое можна дастасаваць да ўсіх аднародных выпадкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

то́пік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. то́пік то́пікі
Р. то́піка то́пікаў
Д. то́піку то́пікам
В. то́пік то́пікі
Т. то́пікам то́пікамі
М. то́піку то́піках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

то́пика в разн. знач. то́піка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)