тара́нтул, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вялікі ядавіты павук сямейства павукоў-ваўкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тара́нтул

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тара́нтул тара́нтулы
Р. тара́нтула тара́нтулаў
Д. тара́нтулу тара́нтулам
В. тара́нтула тара́нтулаў
Т. тара́нтулам тара́нтуламі
М. тара́нтуле тара́нтулах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тара́нтул м., зоол. тара́нтул

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тара́нтул зоол. тара́нтул, -ла м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тара́нтул, ‑а, м.

Ядавіты павук, пашыраны галоўным чынам на поўдні Еўропы.

[Іт. tarantola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тара́нтул м. заал. Tarántel f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тара́нтул

(іт. tarantola)

ядавіты павук сям. ліказідаў, пашыраны ў лесастэпавай і стэпавай зонах Еўразіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Тара́нтул ’ядавіты павук, Lycosa Tarantula’ (ТСБМ), таранту́л ’тс’ (Некр. і Байк.). Укр., рус. тара́нтул, польск. tarantula. Праз рускую або польскую мову (гл. форму з націскам на канцы слова) з заходнееўрапейскіх або непасрэдна з с.-лац. tarantula ’тарантул’ < італ. tarantola ’тс’; апошняе — ад назвы горада Taranto < лац. Tarentum, дзе быў пашыраны гэты від павука (ЕСУМ, 5, 519; Фасмер, 4, 22; Голуб-Ліер, 477). Ластоўскі падае ў якасці народнага адпаведніка мізгі́р ’ядавіты земляны павук’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарантул паўднёварускі 7/591 (іл.); 11/524—525 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

tarantula

ж. заал. тарантул

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)