тамава́ць
‘мучыць, стамляць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
таму́ю |
таму́ем |
| 2-я ас. |
таму́еш |
таму́еце |
| 3-я ас. |
таму́е |
таму́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
тамава́ў |
тамава́лі |
| ж. |
тамава́ла |
| н. |
тамава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
таму́й |
таму́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
таму́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Тамава́ць ’стамляць, нудзіць, мучыць; збіваць з толку’ (Нас., Стан., Байк. і Некр.). Гл. таміць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Таймава́ць ’супакойваць, стрымліваць’ (Сцяшк. Сл.), часцей утаймава́ць, гл. З польск. tamować ’рабіць запруду, гаціць’, перан. ’суцішаць’, гл. тамаваць, тама.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)