тала́нт
‘мера вагі; грашовая адзінка’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тала́нт |
тала́нты |
| Р. |
тала́нта |
тала́нтаў |
| Д. |
тала́нту |
тала́нтам |
| В. |
тала́нт |
тала́нты |
| Т. |
тала́нтам |
тала́нтамі |
| М. |
тала́нце |
тала́нтах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тала́нт м., ист. (мера веса, денежная единица) тала́нт
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тала́нтII ист. (мера веса, денежная единица) тала́нт, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тала́нтI
1. та́лент, -ту м.;
2. (талантливый человек) та́лент, -та м.;
◊
зары́ть тала́нт в зе́млю закапа́ць та́лент у зямлю́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Талант (граш. адзінка) 10/209
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
тала́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Самая вялікая адзінка вагі і грашовая адзінка ў Старажытнай Грэцыі, Егіпце, Вавілоне, Персіі і іншых абласцях Малой Азіі.
[Грэч. tálanton, літаральна — вага, вагі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тала́нт
(гр. talanton = вага, вагі)
самая вялікая адзінка вагі і грашовая адзінка ў Стараж. Грэцыі, Егіпце, Вавілоне, Персіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Тала́нт ’самая вялікая адзінка вагі і грашовая адзінка ў Старажытнай Грэцыі і на Усходзе’ (ТСБМ), ст.-бел. талантъ ’тс’: два таланты (1616 г., Карскі 2-3, 334), талентъ, талантъ ’тс’ (Сл. Скар.). Праз ст.-слав. таланътъ ’тс’ з грэч. τάλαντον з індаеўрапейскім коранем *tel‑ ’падымаць (на вагі), узважваць’, што мела значэнні: ’адзінка вагі ў 26,2 кг’, ’грашова-разліковая, але не манетная адзінка, срэбная або залатая’, ’вагі’. З грэч. τάλαντον — лац. talentum (у значэнні грэчаскай меры). Усходнія славяне з XI–XII стст. ведаюць словы талантъ, таланто ў значэннях ’вага і манета ў старажытных грэкаў і рымлян’ і ’талент’ (Сразн., 3, 921; Чарных, 2, 226; Фасмер, 4, 14–15). Гл. та́лент.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прамо́ўніцкі ора́торский;
п. та́лент — ора́торский тала́нт
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
та́лент м.
1. род. та́ленту (природные способности) тала́нт; дарова́ние ср.; дар;
2. род. та́лента (талантливый человек) тала́нт, дарова́ние ср.;
малады́я ~ты — молоды́е тала́нты (дарова́ния);
◊ закапа́ць т. у зямлю́ — закопа́ть (зары́ть) тала́нт в зе́млю
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)