таво́тнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
таво́тнік |
таво́тнікі |
| Р. |
таво́тніка |
таво́тнікаў |
| Д. |
таво́тніку |
таво́тнікам |
| В. |
таво́тнік |
таво́тнікі |
| Т. |
таво́тнікам |
таво́тнікамі |
| М. |
таво́тніку |
таво́тніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
таво́тнік м., тех., см. таво́тніца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
таво́тнік, ‑а, м. і таво́тніца, ‑ы, ж.
Пасудзіна для тавоту. Хлапчук стаяў на гусеніцы і заядла арудаваў тавотніцай. Хадановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
таво́тник техн. таво́тнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)