сіры́йскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сіры́йскі сіры́йская сіры́йскае сіры́йскія
Р. сіры́йскага сіры́йскай
сіры́йскае		 сіры́йскага сіры́йскіх
Д. сіры́йскаму сіры́йскай сіры́йскаму сіры́йскім
В. сіры́йскі (неадуш.)
сіры́йскага (адуш.)		 сіры́йскую сіры́йскае сіры́йскія (неадуш.)
сіры́йскіх (адуш.)
Т. сіры́йскім сіры́йскай
сіры́йскаю		 сіры́йскім сіры́йскімі
М. сіры́йскім сіры́йскай сіры́йскім сіры́йскіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сіры́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Сірыі, сірыйцаў, які належыць, уласцівы ім. Сірыйскі народ. Сірыйская літаратура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіры́йскі sýrisch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сіры́йцы, -аў, адз. сіры́ец, -ры́йца, м.

Насельніцтва Сірыі.

|| ж. сіры́йка, -і, ДМ -ры́йцы, мн. -і, -ры́ек.

|| прым. сіры́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сири́йский сіры́йскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Syrian​2 [ˈsɪriən] adj. сіры́йскі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sýrisch

a сіры́йскі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Су́рык ’мінерал, у склад якога ўваходзіць свінец’, ’мінеральная фарба чырвона-карычневага колеру’ (ТСБМ). Паводле Булыкі (Лекс. запазыч., 95), магчыма, праз рус. су́рик з грэч. συριχόν ’сірыйскі фарбавальнік’, фіксуецца з 1679 г. Аб рус. слове гл. Фасмер, 3, 806.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

А́САД Хафез аль

(н. 7.8.1930, правінцыя Латакія, Сірыя),

сірыйскі дзярж., паліт. і ваенны дзеяч. Ген. арміі (1968). Мае вышэйшую ваен. адукацыю. Камандуючы ВПС (1964—70), адначасова з 1966 міністр абароны. У 1970—71 прэм’ер-міністр. З 1971 прэзідэнт Сірыйскай Арабскай Рэспублікі. Ген. сакратар Партыі араб. сацыяліст, адраджэння (БААС, з 1971).

т. 2, с. 18

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

АМАРЫ́ТЫ,

амарэі, амуру, галіна семіцкіх народаў, якія ў старажытнасці насялялі Сірыйскі стэп ад Палесціны да Персідскага зал. У канцы 3-га тыс. да н.э. разбурылі шумерскую цывілізацыю Ура і каля 1894 да н.э. заснавалі Старававілонскую дзяржаву. Асеўшы ў Месапатаміі, у 18—17 ст. да н.э. асіміляваліся з мясц. насельніцтвам, у Сірыі і Палесціне ў 15—10 ст. да н.э. зліліся з ханаанеямі. У 1-м тыс. да н.э. Сірыя наз. Амуру.

т. 1, с. 307

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)