Verbum

анлайнавы слоўнік

сінко́па

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сінко́па ж., муз., лингв. синко́па

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сінко́па, ‑ы, ж.

1. У музыцы — зрушэнне рытмічна апорнага гуку з моцнай долі такта на слабую.

2. У мовазнаўстве — выпадзенне ці апусканне аднаго (галоснага) ці некалькіх гукаў (склада) у сярэдзіне слова.

[Ад грэч. synkopē — скарачэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінкопа

т. 14, с. 402

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Сінкопа (у мовазнаўстве) 9/525

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Сінкопа (у музыцы) 9/222, 525

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сінко́па муз., лінгв. Synkópe f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

сінко́па

(гр. synkope = скарачэнне)

1) муз. зрушэнне рытмічнага апорнага гуку з моцнай долі такта на слабую;

2) лінгв. выпадзенне ці апусканне аднаго ці некалькіх гукаў у сярэдзіне слова;

3) глыбокая непрытомнасць, выкліканая раптоўным заняпадам сардэчнай дзейнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

syncopation [ˌsɪŋkəˈpeɪʃn] n. mus., ling. сінко́па

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

синко́па муз., лингв. сінко́па, -пы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)