Verbum

анлайнавы слоўнік

сі́льф

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сільф м., миф. сильф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сільф, ‑а, м.

У кельцкай і германскай міфалогіі — лёгкая рухавая істота, увасабленне стыхіі паветра.

[Фр. sylphe ад грэч. silphē — моль, матылёк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сі́льф

(фр. sylphe, ад гр. silphe = матылёк)

лёгкая рухавая істота, увасабленне стыхіі паветра ў кельцкай і германскай міфалогіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сильф миф. сільф, род. сі́льфа м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sylph [sɪlf] n.

1. сільф; сільфі́да

2. стро́йная, грацыёзная дзяўчы́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сільфі́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Жан. да сільф.

2. Сільфі́ды, ‑фі́д. Сямейства атрада жукоў, якія харчуюцца трупамі жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)