сібары́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сібары́тка сібары́ткі
Р. сібары́ткі сібары́так
Д. сібары́тцы сібары́ткам
В. сібары́тку сібары́так
Т. сібары́ткай
сібары́ткаю		 сібары́ткамі
М. сібары́тцы сібары́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сібары́тка ж. сибари́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сібары́тка, ‑і, ДМ ‑там; Р мн. ‑так; ж.

Неадабр. Жан. да сібарыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сібары́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Распешчаны, раздураны раскошаю чалавек.

|| ж. сібары́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. сібары́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сибари́тка сібары́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wygodnicka

ж. сібарытка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)