сяўня́
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сяўня́ |
сяўні́ |
| Р. |
сяўні́ |
сяве́нь |
| Д. |
сяўні́ |
сяўня́м |
| В. |
сяўню́ |
сяўні́ |
| Т. |
сяўнёй
сяўнёю |
сяўня́мі |
| М. |
сяўні́ |
сяўня́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сяўня́ ж., обл., см. сяве́нька
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сяўня́, ‑і, ж.
Разм. Тое, што і сявенька. Калі Сцяпан Касцевіч прыйшоў да .. [Мікіты] прасіць бульбы, ён сядзеў на лаве і плёў сяўню з арэхавых лык. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сяўня́ ’сявалка’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., Сцяшк.; паст., Сл. ПЗБ), сяўні́к ’тс’ (слуц., Сл. ПЗБ), сівны́к ’тс’ (Сл. Брэс.), севе́нь ’тс’ (ТС), ст.-бел. севня, севальня ’пасудзіна; адзінка вымярэння сыпкіх рэчываў’ (Ст.-бел. лексікон). Гл. сявалка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лажня́ ’посуд на мёд’ (Гарэц.) — бел. рэгіяналізм, утвораны ад ла́зіць 3 (гл.) і суф. ‑ьня (са значэннем прадмета дзеяння, як і сяўня́).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)