сычы́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сычы́ны сычы́ная сычы́нае сычы́ныя
Р. сычы́нага сычы́най
сычы́нае		 сычы́нага сычы́ных
Д. сычы́наму сычы́най сычы́наму сычы́ным
В. сычы́ны (неадуш.)
сычы́нага (адуш.)		 сычы́ную сычы́нае сычы́ныя (неадуш.)
сычы́ных (адуш.)
Т. сычы́ным сычы́най
сычы́наю		 сычы́ным сычы́нымі
М. сычы́ным сычы́най сычы́ным сычы́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сычы́ны сычи́ный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сычы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сыча (у 1 знач.), які належыць яму. Сычынае гняздо.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сыч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Начная птушка атрада совападобных.

2. перан. Маўклівы, пануры чалавек.

Сядзіць с. сычом.

|| прым. сычы́ны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Сычынае гняздо.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сычи́ный сычы́ны, сычо́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сычо́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і сычыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)