сы́тнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сы́тнік |
сы́тнікі |
| Р. |
сы́тніка |
сы́тнікаў |
| Д. |
сы́тніку |
сы́тнікам |
| В. |
сы́тніка |
сы́тнікаў |
| Т. |
сы́тнікам |
сы́тнікамі |
| М. |
сы́тніку |
сы́тніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сы́тнік, ‑а, м.
Даўней — прыдворны служка, які прыносіў са скляпоў напіткі для царскага стала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сы́тнік ’расходнік, Sedum L.’ (Кіс.). Семантычна непразрыстае слова (Кісялеўскі, Аб нек. асабл., 28), параўн. іншыя назвы адцытнік, сыць; магчыма, да сыты, параўн. накосіла сытніку кобану (ПСл), або да сытны ’тлусты’ (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
сы́тник ист. сы́тнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Адцы́тнік ’Sedum acre L.’ (Кіс., Інстр. II, Крывіч) < адсытнік. Параўн. назву таго ж Sedum acre L. сытнік (Крывіч, IV, 1923) да сыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ачы́так ’расходнік, Sedum’ (мін., Кіс.), очыток (Бесар.), укр. очиток, рус. очиток. Згодна з Мяркулавай, Очерки, 109, укр. і рус. формы з очисток (у сувязі з яго лекавымі, ачышчальнымі якасцямі), аднак пры гэтым цяжка вытлумачыць выпадзенне ‑с‑; параўн. іншыя назвы расліны адцытнік, сытнік (захад Беларусі, гл. Кісялеўскі, Аб нек. асабл., 28), да семантыкі гл. польск. дыял. odczynić ’вылечыць’, odczyna ’нейкая расліна’ (Карловіч); геаграфія слова не дазваляе звязаць яго з чыты ’цвярозы’ (Касп.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)