су́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Шафа для пасуды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́днік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. су́днік су́днікі
Р. су́дніка су́днікаў
Д. су́дніку су́днікам
В. су́днік су́днікі
Т. су́днікам су́днікамі
М. су́дніку су́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

су́днік м., обл. (полка, шкафчик для посуды) посу́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

су́днік, ‑а, м.

Шафа для пасуды. [Грасыльда] больш нічога не сказала, адышлася з лыжкай да судніка і забразгала пасудай. Пташнікаў. Надвечар, падаіўшы карову, Арына стала ўпарадкоўваць малако. Заліла глячкі, схавала ў суднік пад замок. Масарэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́днік м уст Geschírrschrank m -es, -schränke

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Су́днік ’шафа для посуду’ (ТСБМ, Касп., Бяльк., Ян., Мат. Гом.), ’скрыня для захоўвання прадуктаў’ (Нас., Малчанава, Мат. культ., Шн., Мат. Маг.), ’кубел’ (Сл. ПЗБ), ’драўляная пасуда для сала’ (Сцяшк.), ’бочка з накрыўкай для засольвання сала’ (навагр., З нар. сл.), ’паліца’ (Сл. ПЗБ, Шатал.), ’прыстасаванне для сушкі лыжак’ (Сл. ПЗБ). Да судны < суды, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Суднік Міхаіл Раманавіч

т. 15, с. 254

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

словатво́рчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да словатворчасці. Што датычыцца форм дзеяслоўнага словаўтварэння і словатворчых функцый прыставак, то тут зроблена яшчэ менш. Суднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абцо́баны ’абдрыпаны’ (Суднік, вусн. паведамлю полац.), магчыма, да цопаць ’шлёпаць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абэ́лка ’скарга, абвінавачанне’ (полац., Суднік, вусн. паведамл.) < польск. obełga ’абраза’ (Мартынаў, SlW, 68).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)