суверэ́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. суверэ́н суверэ́ны
Р. суверэ́на суверэ́наў
Д. суверэ́ну суверэ́нам
В. суверэ́на суверэ́наў
Т. суверэ́нам суверэ́намі
М. суверэ́не суверэ́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

суверэ́н м., полит. сувере́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

суверэ́н, ‑а, м.

У міжнародным праве — носьбіт вярхоўнай улады.

[Фр. souverain.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сувере́н полит. суверэ́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

suweren

м. суверэн

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sovereign​1 [ˈsɒvrɪn] n.

1. fml мана́рх; суверэ́н; праві́цель, валада́р

2. саверэ́н (залатая манета = 1 фунту стэрлінгаў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)