стэндаві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стэндаві́к |
стэндавікі́ |
| Р. |
стэндавіка́ |
стэндавіко́ў |
| Д. |
стэндавіку́ |
стэндавіка́м |
| В. |
стэндавіка́ |
стэндавіко́ў |
| Т. |
стэндавіко́м |
стэндавіка́мі |
| М. |
стэндавіку́ |
стэндавіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стэндаві́к, -ка́ м., спец. стендови́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стэндаві́к, ‑а, м.
1. Рабочы на выпрабавальным стэндзе.
2. Спецыяліст па стэндавай стральбе. Спаборніцтвы стэндавікоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стендови́к спец. стэндаві́к, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)