Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сты́нуць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
сты́ну |
сты́нем |
| 2-я ас. |
сты́неш |
сты́неце |
| 3-я ас. |
сты́не |
сты́нуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
сты́ў |
сты́лі |
| ж. |
сты́ла |
| н. |
сты́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
сты́нь |
сты́ньце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
сты́нучы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сты́нуць несов. сты́нуть, стыть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стыць і сты́нуць, сты́ну, сты́неш, сты́не; стыў; стынь; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Аддаючы цяпло, рабіцца халодным.
Малако стыне.
2. Мерзнуць, замярзаць на холадзе.
С. на марозе.
Рукі стынуць без пальчатак.
|| зак. асты́ць і асты́нуць, асты́ну, асты́неш, асты́не; асты́ў, асты́ла; асты́нь (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стыць і сты́нуць, стыну, стынеш, стыне; пр. стыў, ‑ла; незак.
1. Станавіцца халодным, трацячы, аддаючы цяпло, астываць. Чай стыне. □ [Валя] праверыла юшку, падышла да стала, дзе даўно стыла амаль не кранутая вячэра. Шамякін. Шуміць трава па пояс, Ля рэек стыне шлак. Юнацтва — скоры поезд. А сталасць — таварняк. Гаўрусёў.
2. Мерзнуць, замярзаць на холадзе. Пад кажух забіраўся холад, стылі рукі ў рукавіцах. Лупсякоў. Згорбілася на спіне паддзёўка, і .. [Андрэй] пачуў, што ў яго мокрыя плечы: пачынаюць стыць. Пташнікаў. [Зыбін] заўважыў, што Жэня, у сваёй кароткай ватоўцы, у няцёплай хустцы, стыне на ветры, і стаў так, каб затуліць яе. Мележ. Там ён, абліты вадой ледзяною, К сэрцу рукою білет прыціскаў, Быццам білет пад сцюдзёнай вадою Сэрцу юнацкаму стыць не даваў. Куляшоў. // Траціць на момант здольнасць рухацца, камянець пад уплывам якога‑н. моцнага пачуцця. Я і цяпер яшчэ ад жаху стыну, Хоць і не ўспомню, у каторы век, Ад зайздрасці разгневаны, дубіну Падняў на чалавека чалавек. Грахоўскі. На вуснах у Якуба Лакоты стыне маркотная балючая ўсмешка. Зарэцкі. Да вачэй фартух падносіць маці, Стыне ў горле і ў мяне сляза. Астрэйка.
3. перан. Сціскацца на момант ад чаго‑н., заміраць (пра сэрца). І стыне сэрца ў горкай скрусе. Адразу дзень цямнейшым стаў. Дайнека. Ад жаху вабнага салодка сэрца стыне Каля віроў і шчупаковых ям. Грачанікаў.
•••
Кроў стыне (у жылах) гл. кроў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
астыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.
1. гл. астыць.
2. Тое, што і стыць, стынуць (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сты́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
сты́ну |
сты́нем |
| 2-я ас. |
сты́неш |
сты́неце |
| 3-я ас. |
сты́не |
сты́нуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
сты́ў |
сты́лі |
| ж. |
сты́ла |
| н. |
сты́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
сты́нь |
сты́ньце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
сты́нучы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Стынь ‘холад, халадэча’ (ТСБМ, Юрч., Мат. Маг.). Аддзеяслоўны назоўнік ад стынуць, гл. стыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
curdle [ˈkɜ:dl] v.
1. згушча́ць; згушча́цца; зго́ртваць; зго́ртвацца (пра малако, кроў)
2. ледзяні́ць (кроў); сты́нуць (пра кроў)
♦
curdle smb.’s blood ледзяні́ць кроў, наво́дзіць жах
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)