сту́жкавы гл. істужка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сту́жкавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сту́жкавы сту́жкавая сту́жкавае сту́жкавыя
Р. сту́жкавага сту́жкавай
сту́жкавае		 сту́жкавага сту́жкавых
Д. сту́жкаваму сту́жкавай сту́жкаваму сту́жкавым
В. сту́жкавы (неадуш.)
сту́жкавага (адуш.)		 сту́жкавую сту́жкавае сту́жкавыя (неадуш.)
сту́жкавых (адуш.)
Т. сту́жкавым сту́жкавай
сту́жкаваю		 сту́жкавым сту́жкавымі
М. сту́жкавым сту́жкавай сту́жкавым сту́жкавых

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сту́жкавы,

гл. істужкавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

істу́жкавы і сту́жкавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да істужкі (у 1 знач.). Істужкавая фабрыка. // Прызначаны для вырабу істужак. Істужкавыя машыны. // Зроблены з істужкі. Істужкавыя банцікі.

2. Які мае выгляд, форму істужкі, вузкі і доўгі. Істужкавыя чэрві. Істужкавыя расліны. Істужкавыя рыбы.

3. З рухомым палатном, лентай, пасам (пра розныя прыстасаванне механізмы). Істужкавы транспарцёр. □ У цэху — самы разгар работы. Ужо безупынна стракацяць стужкавыя пілы. Мыслівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

істу́жка і сту́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

1. Вузкая палоска тканіны, якая выкарыстоўваецца для ўпрыгажэння, аблямоўкі і інш. мэт.

Шаўковая істужка.

І. ўплецена ў касу.

2. Доўгая вузкая паласа з якога-н. матэрыялу, якая служыць для тэхнічных і інш. патрэб.

Ізаляцыйная істужка.

3. Рухомае перадатачнае палатно ў некаторых механізмах.

Працаваць на канвеерных істужках.

|| прым. істу́жкавы, -ая, -ае, сту́жкавы, -ая, -ае, істу́жачны, -ая, -ае (да 1 знач.) і сту́жачны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

taśmociąg, ~u

м. стужкавы канвеер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

эхінако́к, ‑а, м.

Стужкавы гліст, які паразітуе ў кішэчніку сабакі і некаторых іншых жывёл. // Лічынка, зародак гэтага гліста, якія сустракаюцца ў розных органах чалавека і жывёл і выклікаюць цяжкія захворванні.

[Ад грэч. echínos — вожык і kókkos — зерне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Förderband

n -(e)s, -bänder тэх. сту́жкавы транспарцёр, канве́ер

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)