стрэ́нчыць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
стрэ́нчу |
стрэ́нчым |
| 2-я ас. |
стрэ́нчыш |
стрэ́нчыце |
| 3-я ас. |
стрэ́нчыць |
стрэ́нчаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
стрэ́нчыў |
стрэ́нчылі |
| ж. |
стрэ́нчыла |
| н. |
стрэ́нчыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
стрэ́нчы |
стрэ́нчыце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
стрэ́нчачы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Стрэ́нчыць ‘майстраваць, прыстройваць; нацягваць’ (Нас., Байк. і Некр., Шат.), ‘дагаджаць, наравіць’ (дзярж., Нар. сл.), ‘прыслугоўваць; працаваць’ (Варл.), стрэ́нчыты ‘(настойліва) раіць’ (бяроз., Шатал., Сл. Брэс.), стрэнч, стрэ́нчаньня ‘клопат, турбота’ (чэрв., Нар. лекс.). Паводле Карскага (Белорусы, 149), Цвяткова (Запіскі, 2, 1, 65), Кюнэ (Poln., 100), нельга аддзяліць ад польск. stręczyć ‘злучаць, сцягваць; сватаць’, nastręczyć ‘соваць, упіхваць’; аб польскім слове гл. Брукнер, 518.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыстрэ́нчыць ’прыстроіць да месца’ (Нас.). Да стрэ́нчыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)