стру́шчыць гл. трушчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стру́шчыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. стру́шчу стру́шчым
2-я ас. стру́шчыш стру́шчыце
3-я ас. стру́шчыць стру́шчаць
Прошлы час
м. стру́шчыў стру́шчылі
ж. стру́шчыла
н. стру́шчыла
Загадны лад
2-я ас. стру́шчы стру́шчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час стру́шчыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стру́шчыць сов. раздроби́ть, раздави́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стру́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак., каго-што.

Разм. Раскрышыць на дробныя часткі; раструшчыць. Абломкі хваставога апярэння маглі струшчыць ліхтар кабіны і забіць лётчыка. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стру́шчыць разм. zerkléinern vt, (zer)stückeln vt, zerschlágen* vt; zerdrücken vt, zerquétschen vt (расціснуць); zersplíttern vt (раздрабніць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тру́шчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак., што (разм.).

1. Біць, крышыць на дробныя часткі.

Т. шкло.

2. Ламаць, крышыць, разбураць.

Танкі трушчылі ўсё на сваім шляху.

|| зак. стру́шчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стру́шчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад струшчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schrupać

зак. струшчыць, схрустаць, схрумаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)