стро́ік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стро́ік |
стро́ікі |
| Р. |
стро́іка |
стро́ікаў |
| Д. |
стро́іку |
стро́ікам |
| В. |
стро́ік |
стро́ікі |
| Т. |
стро́ікам |
стро́ікамі |
| М. |
стро́іку |
стро́іках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Стро́ік ‘галаўны ўбор, які даўней пажылыя кабеты насілі пад хусткай’ (навагр., З нар. сл.), ‘галаўны ўбор удавы, якая другі раз ідзе замуж’, ‘бант з кветкамі на касцюме маладога’ (Сл. ПЗБ). Гл. строй 3.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)