стена́ в разн. знач. сцяна́, -ны́ ж.;

капита́льная стена́ капіта́льная сцяна́;

городска́я стена́ гарадска́я сцяна́;

переле́зть че́рез сте́ну перале́зці це́раз сцяну́;

стена́ рва сцяна́ ро́ва;

ме́жду ни́ми вы́росла стена́ перен. памі́ж і́мі вы́расла сцяна́;

дви́гаться стено́й ру́хацца сцяно́й;

стена́ ржи сцяна́ жы́та;

◊

в стена́х у сце́нах;

в четырёх стена́х між чатыро́х сцен;

как за ка́менной стено́й як за му́рам;

как об сте́ну горо́х як у сцяну́ гаро́хам;

на́ стену лезть на сцяну́ ле́зці;

прижа́ть (припере́ть) к стене́ прыпе́рці да сцяны́;

встать (стать) стено́й стаць сцяно́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стена

Том: 32, старонка: 376.

img/32/32-376_1997_Стена.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

кіта́йскі кита́йский;

◊ ~кая гра́мата — кита́йская гра́мота;

~кая сцяна́ — кита́йская стена́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рассе́сться​II сов. (дать трещины) рассе́сціся, раскало́цца;

стена́ рассе́лась сцяна́ рассе́лася (раскало́лася).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сцяна́ ж., в разн. знач. стена́;

гарадска́я с. — городска́я стена́;

перале́зці це́раз ~ну́ — переле́зть че́рез сте́ну;

с. ро́ва — стена́ рва;

памі́ж і́мі вы́расла с. — ме́жду ни́ми вы́росла стена́;

с. жы́та — стена́ ржи;

○ глуха́я с. — глуха́я стена́;

капіта́льная с. — капита́льная стена́;

◊ бі́цца галаво́й аб ~ну́ — би́ться голово́й о сте́нку;

кіта́йская с. — кита́йская стена́;

у чатыро́х сце́нах — в четырёх стена́х;

ле́зці на ~ну́ — лезть на́ стену;

прыпе́рці да ~ны́ — (каго) припере́ть к стене́ (кого);

паста́віць да ~ны́ — поста́вить к стене́;

стаць ~но́й — стать стено́й;

с. да ~ны́ — стена́ к стене́;

як за каме́ннай (мурава́най) ~но́й — как за ка́менной стено́й;

спадзява́цца як на каме́нную (мурава́ную) ~ну́ — наде́яться как на ка́менную сте́ну;

як у (аб) ~ну́ гаро́хам — как в (об) сте́ну (сте́нку) горо́х;

у сваёй ха́це і сце́ны памага́юць — посл. в своём до́ме и сте́ны помога́ют;

ілбо́м ~ну́ не праб’е́ш — посл. лбом сте́ну не прошибёшь;

і сце́ны ву́шы ма́юць — посл. и у стен у́ши есть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сцяна́ 1 ’вертыкальная частка будынка’, ’высокая агароджа з камення’, ’стромкая бакавая паверхня’ (ТСБМ, Касп., Ласт., Бяльк., Сцяшк., Ян.), ’рад чаго-небудзь, што стаіць на прамой лініі’ (Нас.), ’абрывісты бераг’ (ветк., Яшк.), сцена́ ’сцяна будынка’ (ТС), стена́ ’тс’ (Шушк.), стина́ ’сцяна, мур’ (пруж., Горбач, Зах.-пол. гов.), сце́нка памянш. да сцяна́ (ТСБМ, Сцяшк., ТС, Сл. ПЗБ), ’сценка, грань’ (Байк. і Некр.), сце́нька ’сценка будынка’ (брасл., Сл. ПЗБ), ст.-бел. стѣна: стѣны домовъ наших (Альтбаўэр). Укр. стіна́, рус. стена́, ст.-рус. стѣна, польск. ściana, в.-луж., н.-луж. sćěna, чэш. stěna, славац. stena ’сцяна’, серб.-харв. стијѐна ’скала, камень’, славен. sténa ’сцяна’, ’скала’, балг. стена́ ’сцяна; каменная агароджа’, макед. стена ’сцяна’, ст.-слав. стѣна ’сцяна; вал’. Прасл. *stěna ’сцяна’, роднаснае гоц. stains ’камень’, ст.-ісл. steinn; далей параўноўваюць з грэч. στία, σττον ’крэмень’, ст.-інд. styā́yatē ’цвярдзее’ (гл. Мее, 446; Міклашыч, 323; Траўтман, 281; Фасмер, 3, 754; Махэк₂, 576–577). Мартынаў (Этимология–1968, 18) мяркуе, што слова паходзіць з першаснага спалучэння *stěna zьdь ’каменная сцяна, мур’, аналагічна да англ. stone wall, тады прыметнік меў бы форму *stěnъ (?) ’каменны’. Усё да і.-е. *stei̯‑/*sti‑ ’станавіцца цвёрдым, цвярдзець’; першаснае значэнне ’нешта зацвярдзелае’, адкуль ’плеценая (з прутоў) сцяна, пакрытая, аблепленая глінай (якая зацвярдзела пасля высушвання)’ (Борысь, 612). Шустар-Шэўц (2, 1276) германскія значэнні лічыць другаснымі; *stěna, на яго думку, з’яўляецца дэвербатывам ад асновы, якая захавалася ў літ. stìngti ’цвярдзець’, лат. stiñgt ’зрабіцца цвёрдым, кампактным’. Запазычанне славянскага слова з германскіх лічыцца неверагодным; параўн. Фасмер, там жа, з літ-рай; Бязлай, 3, 316. Гл. яшчэ Аткупшчыкоў (Из истории, 232–238), які рэканструюе прасл. *steg‑s‑na ад і.-е. *steg‑/stog‑ ’пакрываць’ (сцяна пакрывала зямлянку), што малаверагодна па семантычных прычынах.

Сцяна́ 2 ’мяжа ў выглядзе дарогі, якая раздзяляе розныя палі’ (Нас.), ’лінія, мяжа’ (Шпіл.), ’канцавая забытая дарога’ (Сцяшк.), ст.-бел. стена ’мяжа, граніца’ (Ст.-бел. лексікон), остенити, застенити ’абмежаваць’ (Вопр. лит. яз., 143). Лічыцца калькай літ. síena ’сцяна’, ’мяжа, рубеж’, параўн. Ніканчук, Бел.-укр. ізал., 66; Барысава, Бел.-рус. ізал., 9. Гл. таксама сценка 1.

Сцяна́ 3 ’частка асновы пры тканні’ (Нік. Очерки; ашм., Стан.), ’мера асновы, палатна, даўжынёй на хатнюю сцяну’ (Сцяшк., Сл. ПЗБ, Шатал., Цых.; ашм., смарг., Нар. скарбы; Жд. 1). Да сцяна 1, гл. таксама сценка 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зубе́ц зуб, род. зу́ба м., мн. зубы́, -бо́ў; (выступ) зубе́ц, -бца́ м.;

стена́ с зубца́ми сцяна́ з зубца́мі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рассе́сціся сов.

1. рассе́сться, размести́ться;

2. разг. (сесть непринуждённо) рассе́сться, развали́ться;

3. (дать трещину) рассе́сться;

сцяна́ ~се́лася — стена́ рассе́лась

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сте́нка

1. (стена) сцяна́, -ны́ ж.;

2. в др. знач. сце́нка, -кі ж.;

поста́вить к сте́нке паста́віць да сцяны́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мур м.

1. (род. му́ру) ка́менная (кирпи́чная) стена́; кла́дка ж.;

2. (род. му́ра) ка́менное (кирпи́чное) зда́ние;

◊ як м. — как грани́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)