стары́зніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. стары́зніца стары́зніцы
Р. стары́зніцы стары́зніц
Д. стары́зніцы стары́зніцам
В. стары́зніцу стары́зніц
Т. стары́зніцай
стары́зніцаю		 стары́зніцамі
М. стары́зніцы стары́зніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стары́зніца ж., разг. старьёвщица, ве́тошница, тряпи́чница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стары́зніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да старызнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стары́знік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Асоба, якая скупляе і прадае старыя, зношаныя рэчы.

|| ж. стары́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. стары́зніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

старьёвщица стары́зніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вето́шница стары́зніца, -цы ж.; ану́чніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)