сталакты́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сталакты́т сталакты́ты
Р. сталакты́та сталакты́таў
Д. сталакты́ту сталакты́там
В. сталакты́т сталакты́ты
Т. сталакты́там сталакты́тамі
М. сталакты́це сталакты́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сталакты́т, -а, М -ты́це, мн. -ы, -аў, м.

Вапняковае ўтварэнне на столі і сценах пячор у выглядзе ледзяша, якое ўзнікае ад прасочвання і выпарэння вады, насычанай кальцыем і вуглякіслым газам.

|| прым. сталакты́тавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сталакты́т м., геол. сталакти́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сталакты́т, ‑а, М ‑тыце, м.

Вапняковае ўтварэнне на столі і сценах пячор, якое ўзнікае ад прасочвання і выпарання вады, насычанай кальцыем і вуглякіслым газам.

[Ад грэч. stalaktos — які капае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сталакты́т м. спец. Stalaktít [st- i ʃt-] m -(e)s, -e і -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

stalactite [ˈstæləktaɪt] n. сталакты́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сталакти́т геол. сталакты́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́пельнік, ‑а, м.

Мінеральны нацёк у пячорах; сталактыт, сталагміт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stalaktyt, ~u

м. сталактыт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Trópfstein

m -(e)s, -e сталакты́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)