Verbum

анлайнавы слоўнік

спараджэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спараджэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спараджаць — спарадзіць.

2. Тое, што ўзнікла, існуе; вынік чаго‑н. Скажуць: але ж і вадзянік, і лясун — спараджэнне чалавечай фантазіі. Што ж, справядліва. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спараджэ́нне н. Erzeúgnis n -ses, -se;

◊

спараджэ́нне пе́кла Áusgeburt der Hölle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

спарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; зак.

1. каго (што). Нарадзіць, даць жыццё каму-н.

С. сына.

2. перан., каго-што. З’явіцца прычынай узнікнення чаго-н., стаць крыніцай чаго-н.

Замоўчванне фактаў спарадзіла чуткі.

|| незак. спараджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спараджэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

параджэ́нне н. разм. гл. спараджэнне

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)