спадчыннае права

т. 15, с. 94

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

спа́дчынны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. спа́дчынны спа́дчынная спа́дчыннае спа́дчынныя
Р. спа́дчыннага спа́дчыннай
спа́дчыннае		 спа́дчыннага спа́дчынных
Д. спа́дчыннаму спа́дчыннай спа́дчыннаму спа́дчынным
В. спа́дчынны (неадуш.)
спа́дчыннага (адуш.)		 спа́дчынную спа́дчыннае спа́дчынныя (неадуш.)
спа́дчынных (адуш.)
Т. спа́дчынным спа́дчыннай
спа́дчыннаю		 спа́дчынным спа́дчыннымі
М. спа́дчынным спа́дчыннай спа́дчынным спа́дчынных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ге́нна-спа́дчынны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ге́нна-спа́дчынны ге́нна-спа́дчынная ге́нна-спа́дчыннае ге́нна-спа́дчынныя
Р. ге́нна-спа́дчыннага ге́нна-спа́дчыннай
ге́нна-спа́дчыннае		 ге́нна-спа́дчыннага ге́нна-спа́дчынных
Д. ге́нна-спа́дчыннаму ге́нна-спа́дчыннай ге́нна-спа́дчыннаму ге́нна-спа́дчынным
В. ге́нна-спа́дчынны (неадуш.)
ге́нна-спа́дчыннага (адуш.)		 ге́нна-спа́дчынную ге́нна-спа́дчыннае ге́нна-спа́дчынныя (неадуш.)
ге́нна-спа́дчынных (адуш.)
Т. ге́нна-спа́дчынным ге́нна-спа́дчыннай
ге́нна-спа́дчыннаю		 ге́нна-спа́дчынным ге́нна-спа́дчыннымі
М. ге́нна-спа́дчынным ге́нна-спа́дчыннай ге́нна-спа́дчынным ге́нна-спа́дчынных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́барна-спа́дчынны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́барна-спа́дчынны вы́барна-спа́дчынная вы́барна-спа́дчыннае вы́барна-спа́дчынныя
Р. вы́барна-спа́дчыннага вы́барна-спа́дчыннай
вы́барна-спа́дчыннае		 вы́барна-спа́дчыннага вы́барна-спа́дчынных
Д. вы́барна-спа́дчыннаму вы́барна-спа́дчыннай вы́барна-спа́дчыннаму вы́барна-спа́дчынным
В. вы́барна-спа́дчынны (неадуш.)
вы́барна-спа́дчыннага (адуш.)		 вы́барна-спа́дчынную вы́барна-спа́дчыннае вы́барна-спа́дчынныя (неадуш.)
вы́барна-спа́дчынных (адуш.)
Т. вы́барна-спа́дчынным вы́барна-спа́дчыннай
вы́барна-спа́дчыннаю		 вы́барна-спа́дчынным вы́барна-спа́дчыннымі
М. вы́барна-спа́дчынным вы́барна-спа́дчыннай вы́барна-спа́дчынным вы́барна-спа́дчынных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

во́тчына, -ы, мн. -ы, -чын, ж.

На Русі да 18 ст.: радавое спадчыннае зямельнае ўладанне.

|| прым. во́тчынны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

про́звішча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Спадчыннае сямейнае найменне, якое дадаецца да ўласнага асабістага імя.

Дзявочае п. (да замужжа).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гранд, ‑а, М ‑дзе, м.

Спадчыннае званне вышэйшага дваранства ў Іспаніі (адменена ў 1931 г.). // Асоба, якая мела гэта званне.

[Ад лац. grandis — вялікі, важны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легітымі́зм, ‑у, м.

Рэакцыйны палітычны напрамак у Заходняй Еўропе 19–20 стст. (пераважна ў Францыі), які прызнае галоўным прынцыпам дзяржаўнага ладу спадчыннае права якой‑н. дынастыі на ўладу.

[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фео́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Гіст. У Заходняй Еўропе ў перыяд сярэдневякоўя — зямля, пасада ці даход, які атрымліваў васал ад свайго сеньёра як спадчыннае ўладанне за ваенную ці адміністратыўную службу.

[Ад лац. feodum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́тчына ’спадчыннае зямельнае ўладанне, бацькаўшчына’ (БРС, Нас.); ’пасека, прыдатнае для пчол месца’ (Маш., рэч.; Яшк., стол., слаўг.). Ст.-бел. отъчина ’спадчыннае зямельнае ўладанне, бацькаўшчына’, ст.-рус. отъчина, ст.-слав. отъчина ’тс’, рус. перм., казан. вотчина ’спадчыннае ўладанне’; ’пасека’. Да otьcь (гл. ацец) (Фасмер, 1, 359; Трубачоў, История терм., 27 і наст.). Значэнне ’пасека’ развілося, відавочна, з абазначэння аднаго з відаў маёмасці, атрыманай у спадчыну; параўн. ст.-рус. отчина бортная (Сразнеўскі, 2, 831), н.-луж. і в.-луж. dźědźica ’сасна з борцю’ (Шустэр–Шэўц, Probeheft, 53) ад děditi ’даставаць маёмасць у спадчыну’. Вотчына ў першым значэнні ў суч. бел. літ. мове, магчыма, запазычанне з рус. (Крукоўскі, Уплыў, 28). Параўн. вотчыч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)