Со́ўкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Со́ўкі
Р. Со́вак
Со́ўкаў
Д. Со́ўкам
В. Со́ўкі
Т. Со́ўкамі
М. Со́ўках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

со́ўкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. со́ўкі со́ўкая со́ўкае со́ўкія
Р. со́ўкага со́ўкай
со́ўкае		 со́ўкага со́ўкіх
Д. со́ўкаму со́ўкай со́ўкаму со́ўкім
В. со́ўкі (неадуш.)
со́ўкага (адуш.)		 со́ўкую со́ўкае со́ўкія (неадуш.)
со́ўкіх (адуш.)
Т. со́ўкім со́ўкай
со́ўкаю		 со́ўкім со́ўкімі
М. со́ўкім со́ўкай со́ўкім со́ўкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Соўкі 9/636; 12/48

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

соўкі

т. 15, с. 90

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Со́ўкі ‘няцвёрды (аб зімняй дарозе)’ (Нас.), ‘рыхлы (пра снег)’ (Юрч.), со́ўкая дарога ‘занесеная снегам’ (Мат. Маг.). Рус. со́вкий ‘мітуслівы, неразважлівы (чалавек)’. Да соваць; аб рус. слове гл. Варбат, Этимология–1983, 38.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

со́ўка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. со́ўка со́ўкі
Р. со́ўкі со́вак
Д. со́ўцы со́ўкам
В. со́ўку со́вак
Т. со́ўкай
со́ўкаю		 со́ўкамі
М. со́ўцы со́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вірлаво́кі, ‑ая, ‑ае.

З вялікімі лупатымі вачамі. Соўкі, соўкі-савяняты, Вірлавокія блізняты, Яны ўселіся на сук. Хведаровіч. Распяўся кажан у падстрэшшы. Пугач вірлавокі дрэмле. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Начніцы (сям. матылькоў), гл. Соўкі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Азімая соўка (матыль) 7/80—81 (укл.), 441, гл. Соўкі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)