соло́ма сало́ма, -мы ж.;
ржана́я соло́ма жы́тняя (аржана́я) сало́ма.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
солома
Том: 32, старонка: 80.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
гарашы́ны, -шы́н ед. нет горо́ховая соло́ма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сало́ма ж. соло́ма;
жы́тняя с. — ржана́я соло́ма;
◊ сі́ла (і) ~му ло́міць — посл. си́ла (и) соло́му ло́мит
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ *Плусяні́ца, илусянына ’салома з проса’ (стол., Нар. лекс.). З праехацца, параўн. драг. просяныця ’тс’ з менай o > y і p > л, відаць, пад уплывам слова солома.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
струхле́лы истле́вший; обветша́лый;
~лая сало́ма — истле́вшая соло́ма;
~лая страха́ — обветша́лая кро́вля
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сало́ма ’сухія сцёблы злакавых раслін, якія застаюцца пасля абмалоту’. Агульнаславянскае, укр., рус. соло́ма, ст.-рус. солома, ц.-слав. слама, польск., в.-луж., н.-луж. słoma, чэш. sláma, славац. slama, серб.-харв. сла̏ма, славен. sláma, балг., макед. сла́ма. Прасл. *solma ’салома’ роднаснае лат. salms ’саломінка’, ст.-прус. salme ’салома’, ст.-в.-ням. hal(a)m ’сцябло’, лац. culmus ’чарот’, і, далей, ст.-інд. çalākas ’сцябло, колас’; усе да і.-е. *ḱoləmā ’сцябло’. Гл. Сной, 578; Борысь, 558. Гл. яшчэ Фасмер, 3, 713; Махэк₂, 551; Шустар-Шэўц, 2, 1304.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
папле́ціна ж., плотн. то́нкая жердь, при по́мощи кото́рой закрепля́ется соло́ма на кры́ше
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
акало́т, -ту м., с.-х., уст. (солома в снопах после первоначального ручного обмолота) около́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
маі́савы маи́совый;
~вае по́ле — маи́совое по́ле;
~вая сало́ма — маи́совая соло́ма;
м. крухма́л — маи́совый крахма́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)