сляпы́ш

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сляпы́ш слепышы́
Р. слепыша́ слепышо́ў
Д. слепышу́ слепыша́м
В. слепыша́ слепышо́ў
Т. слепышо́м слепыша́мі
М. слепышы́ слепыша́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сляпы́ш (род. слепыша́) м., зоол. слепы́ш

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сляпы́ш, слепыша, м.

Невялікі грызун, які жыве пад зямлёй, з недаразвітымі вачамі і зубамі, прыстасаванымі да рыцця зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сляпа́к (род. слепака́) м.

1. прям., перен. слепе́ц;

2. см. сляпы́ш

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слепы́ш

1. (о человеке) разг., пренебр. сляпа́к, род. слепака́ м.;

2. зоол. сляпы́ш, род. слепыша́ м., сляпа́к, род. слепака́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сляпа́к, слепака, м.

Разм. зневаж.

1. Сляпы чалавек. / у перан. ужыв. Бедны мы і цёмны, Ходзім слепакамі. Колас. А на фронце .. хто быў смелы? Не той, хто пер на ражон, як сляпак, а той, хто адолеў у сабе страх і рабіў, што трэба... Місько.

2. перан. Чалавек, які чаго‑н. не заўважае, якога ашукалі ў чым‑н. Не веру ў фокуснікаў цуды.., Што ў ход пускаюць хітра ўсюды Туман на цёмных слепакоў. Купала. // Цёмны, неадукаваны чалавек. — Вучыся, ёлуп, — зрывістым ад захаплення голасам крычаў Ржашэўскі. — Вучыся, сляпак! Вучыся, доўбня! Караткевіч.

3. Тое, што і сляпыш.

4. Тое, што і сляпень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)