Слу́па, слупа́ прысл. ‘дубка (станавіцца)’, слупка́ ‘тс’ (ганц., шчуч., Сл. ПЗБ), слупкава́ць ‘станавіцца дубка’ (іўеў., там жа). Да слуп (гл.) па тыпу прыслоўяў на ‑а, параўн. ду́ба, стаяка́ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

міліметр вадзянога слупа

т. 10, с. 372

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

міліметр ртутнага слупа

т. 10, с. 372

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пра́сла, -а, мн. -ы, -аў, н.

Частка агароджы ад слупа да слупа.

|| прым. пра́славы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

слу́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. слу́п слупы́
Р. слу́па слупо́ў
Д. слу́пу слупа́м
В. слу́п слупы́
Т. слу́пам слупа́мі
М. слу́пе слупа́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

капітэ́ль, -і, мн. -і, -ей, ж. (спец.).

Верхняя частка калоны, слупа або пілястры.

|| прым. капітэ́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абкаці́ць, -качу́, -ко́ціш, -ко́ціць; -ко́чаны; зак., што.

1. Пракаціць што-н. вакол чаго-н. (сыпкім, вязкім).

А. абруч вакол слупа.

2. Аб’ехаць, праехаць пэўную тэрыторыю (разм.).

Абкаціў паўраёна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абтапта́ць, -тапчу́, -то́пчаш, -то́пча; -тапчы́; -тапта́ны; зак., што.

Утаптаць што-н. вакол чаго-н., абмяць нагамі.

А. зямлю каля слупа.

А. сена на возе.

|| незак. абто́птваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абмата́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. Абматаць сябе чым-н.

А. шалікам.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Абвіцца вакол чаго-н.

Вяроўка абматалася вакол слупа.

|| незак. абмо́твацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абелі́ск, -а, мн. -і, -аў, м.

Помнік у выглядзе гранёнага, звужанага ўверсе слупа, які ставіцца ў гонар якой-н. падзеі або на ўшанаванне чыёй-н. памяці.

Гранітныя абеліскі мінулай вайны.

|| прым. абелі́скавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)